Renesans, który narodził się we Włoszech i po chwili „opanował” resztę Europy trwał prawie cały XVI wiek. W tym czasie w zakładach stolarskich królował Dąb oraz Klon, nieco rzadziej Sosna i Jesion. Epoka renesansu przyniosła duże zmiany w zakresie zdobienia: Antyki z pięknymi rzeźbieniami, inkrustacjami i intarsjami były zachwycające. Styl renesansowy w meblarstwie cechował się przewagą masywnych konstrukcji, wzbogaconych o liczne precyzyjnie wykonane ornamenty. W tym czasie powstało wiele nowych mebli takich jak ozdobne kredensy czy skrzynie posagowe – będące częstym prezentem ślubnym, służyły do siedzenia i przechowywania odzieży.

 

Barok który trwał od końca XVI wieku, aż do końca XVIII wieku, podobnie jak wyżej opisana epoka odrodzenia, zapoczątkowany został we Włoszech po czym zyskał popularność w całej Europie. 

Meble z epoki Baroku w większości wykonane były z drewna orzechowego, droższe egzemplarze wykańczane były hebanem. Oczarowują przepychem dekoracji, zdobione były często fascynującymi rzeźbieniami – modna była wówczas technika toczenia. Funkcje ozdobne pełniły również obrazy znanych malarzy wykonane na miedzianych płytkach. W przypadku droższych egzemplarzy mebli z tej epoki, bardzo często dekoracje wykonywane były z kości słoniowej.

 

Styl Rokoko narodził się w XVIII wiecznej Francji. Antyczne meble stworzone w duchu rokoko wyróżnia lekkość form, niewielkie rozmiary, finezja wykonania i faliste kształty. W tym czasie górował buk i mahoń. W tym okresie reprezentacyjny, wystawny charakter mebli ustąpił miejsca sprzętom pasującym do kameralnych pomieszczeń, o bardziej intymnym charakterze. W rokoko zaczęto tworzyć meble, których poszczególne elementy stapiają się, tworząc przedmioty o jednolitej konstrukcji. Typowe dla antyków rokoko są krzywe linie, tworzące literę „s”, np. kabriolowe nóżki. Modną formą dekoracji były np. złocenia, asymetria czy motywy chińskie, np. laka.